வாழ்தல் என்பது: பெயர்த்தலும் நடுதலும்

“Life begins at the end of your comfort zone. என்றும், Osloவின் வடக்குத்திசை நோக்கி நகர்ந்தவொரு பேரூந்தில் சில 10 நிமிடங்கள் பயணித்தபின் இறங்கிக்கொண்டேன். ”ஒரு வெள்ளைக் கோடு ஆகாயத்தைப் பிளந்துகொண்டிருந்தது” என்றும் முடிந்திருந்தது ஒன்றரை மாதத்திற்கு முன் நான் எழுதிய "வேதாளத்தின் விக்கிரமாதித்தன்" என்னும் பதிவு.

ஒவ்வொரு மனிதனும் தனது வாழ்வில் ஒரு முறையேனும் இடம்பெயர்ந்திருப்பான் என்றே நம்புகிறேன். இடப்பெயர்வு என்பது சாமான்யமானதல்ல. ஒரு மரத்தினை பெயர்த்து வேறு இடத்தில் நடுவதற்குச் சமமானது. சில மரங்கள் ஒரு இடப்பெயர்வையே தாங்கமாட்டாது. சில மரங்களை நீங்கள் விரும்பிய இடங்களுக்கு மாற்றி மாற்றி நடலாம். அது தன்போக்கில் வாழ்ந்திருக்கும். இடப்பெயர்வு அதற்கொன்றும் பொருட்டல்ல, நாடோடிகள் போன்றவை அவை.

கொழும்பின் புறநகரான ராகமையில் பிறந்ததில் இருந்து இதுவரை 20 ஊர்களிலும் மூன்று நாடுகளிலும் வாழ்ந்திருந்திருக்கிறேன். அதாவது ஒரு இடத்தில் சராசரி 2.8 வருடங்கள்.

நான் ஒரு நாடோடி என்பது மெது மெதுவாகப் புரியத்தொடங்கியிருக்கிறது.

எனது நினைவில் இருக்கும் முதலாவது இடப்பெயர்வு ஏறாவூரில் இருந்து அக்கரைப்பற்றிற்கானது. அப்பா லொறியில் பொருட்களை ஏற்றியது சற்று நினைவில் இருக்கிறது. அம்மாவுடன் அக்கரைப்பற்றிற்கு பேரூந்தில் சென்றதும் நினைவிருக்கிறது.

கடந்த ஆவணி 15ம் திகதிவரையில் இறுதியானது 10வருடங்களுக்கு முன் வடமேற்கு நோர்வேயின் ஒரு கிராமத்தில் இருந்து Osloவிற்கு இடம்பெயர்ந்ததே.

ஒரு பயணப்பொதியில் எனது சொத்துக்கள் அடைந்து கிடைந்தன. Osloவிற்கு வந்த முதல் சிலநாட்கள் தங்குவதற்கு இடம் கிடைக்கவில்லை. எனது வாகனத்திலேயே தங்கினேன். அதன்பின் தனது இரண்டு கரங்களாலும் என்னை அரவணைத்து, ஆறுதற்படுத்தி, வாழ்வில் பற்றினையேற்படுத்தி, நண்பர்களைத் தந்து, மனச்சோர்வை நீக்கி மீண்டும் என்னை இயக்கிய பெருமை இந்த நகரத்திற்கு உண்டு.

இந்த நகரத்தினுள்ளும் இரண்டு இடங்களில் வாழ்ந்திருக்கிறேன். நகரத்தின் மையப்பகுதியின் இரைச்சல் தாளாது, ஒதுக்குப்புறமான ஒரு பகுதிக்கு நகர்ந்துகொண்டேன். அங்குதான் கடந்த ஆறுவருடங்களாக வாழ்ந்திருந்தேன்.

பதின்மகாலத்தின்பின் நான் வாழ்ந்திருந்த ஒவ்வொரு ஊரையும் எனது சட்டைப்பைபோன்று நன்கு அறிவேன். சென்னையில் 15 மாதங்கள் வாழ்ந்திருந்தேன். அந்நாட்களில் அந்நகரத்தின் அனைத்துப்பகுதிகளையும், அங்கிருந்த திரையரங்குகளையும், பேரூந்து இலக்கங்களையும் அறிந்திருந்தேன். புதிதாய் வருபவர்களுக்கு ஊரைச் சுற்றிக்காண்பிக்கும் வழிகாட்டியாக என்னை அனுப்புவார்கள் நண்பர்கள்.

இப்போது Osloவும் அப்படியாகிவிட்டது. ஒவ்வொரு நகரமும் தனக்குள் இரகசியங்களைப் மறைத்திருக்கும். அவற்றை அறியும்போது நாமும் அந்நகரத்துடன் அந்நியோன்யமாகிவிடுகிறோம். ஒரு நகரத்தினுள் இருக்கும் இரகசியங்களுக்கு அளவில்லை. எதையெடுத்தாலும் அதற்கென்றொரு இருண்ட பகுதியுண்டு.

Osloவில் செல்வச்செழிப்பான பகுதிகளின் இருண்ட பகுதிகளில் இருந்து வறுமையான பகுதிகளின் ஒளிமிகுந்த மனிதர்கள்வரை பலரை காலம் எனக்கு அறிமுகப்படுத்தியிருக்கிறது.

போதைப்பொருள் விற்பனையாளர், வீடுவரை மதுவினை கொணர்ந்து தருபவர், வீடு திருத்துபவர், குறைந்த விலையில் விற்பனைவரியின்றி வாகனம் திருத்துபவர், வீட்டுவேலைசெய்யும் கிழக்கு ஐரோப்பியர்,விசா அற்ற மனிதர்கள், இசைக்கலைஞர்கள், வீதியோர விற்பனையாளர்கள், பால்வினைத்தொழிலாளிகள், ஓர்பாலினத்தவர், நாசிகள், விளையாட்டரங்குகள், பூங்காக்கள், காட்டுப்பாதைகள், கலையரங்கங்கள், திரையரங்குகள், கடற்கரைகள், ஆற்றோரங்கள், ஆளரவமற்ற இரயில் நிலையங்கள், பிச்சைக்கார்கள் என அனைத்தையும் இந் நகரம் எனக்கு அறிமுகப்படுத்தியிருக்கிறது.

இந்நகரத்திற்கு வந்தபின்பே அதிகம் எழுதத்தொடங்கினேன். ஆரம்பகாலங்களில் சந்தித்த மனிதர்களின் கதைகளை எல்லாம் எழுதிவைத்திருக்கிறேன். அவற்றை வாசிக்கும்போது எனக்கே ஆச்சர்யமாக இருக்கும். இப்படியான மனிதர்களையெல்லாம் சந்தித்திருக்கிறேனே, ஏன் அவை நினைவில் இல்லையென்று.

ஆரம்ப காலங்களில் அதிக தமிழ் நண்பர்கள் இருக்கவில்லை. காலப்போக்கில் நட்புப்பட்டியலில் பெரும்பான்மையானவர்கள் தமிழர்களாகவே இருந்தார்கள்.

கணிதம் கற்பித்ததாலும்,பொது அமைப்புக்களில் இயங்கியதன் காரணமாகவும் எனக்கு பல குழந்தைகளுடன் அறிமுகமுண்டு. அவர்கள் உலகத்தில் வயதை மறந்து என்னை இணைத்துக்கொள்ளும் கலையும் வாய்த்திருக்கிறது. இது வாழ்க்கையின் அயர்ச்சியைப் போக்கிக்கொள்ள உதவும் ஒரு காரணி.

தனியே வாழ்வது என்பது இலகுவானதல்ல. இதை உணர்ந்த சிலர் என்னை தங்கள் குடும்பத்தவனாக நடாத்தியிருக்கிறார்கள். அத்தனை அன்பான மனிதர்களைத் தந்திருக்கிறது இந்த நகரம்.

தனியே இருக்கிறாயே, ஏன் திருமணம் செய்தால் என்ன என்று எனக்கு திருமணம் பேசிய நண்பர்களும் உண்டு. அவர்களிடம் நாய் வாலை நிமிர்த்தமுடியாது என்று கூறித் தப்பிக்கொண்டேன்.

முன்கோபமும், நேருக்குநேரே கருத்தைச் சொல்வதும் எனது சுபாவம். அரசியற்கொள்கை, தேசியம், குறுந்தேசியம், புலிப்பினாமிகள் என்று உரையாடியும், பொருதியும் இருக்கிறேன். எதையும் நேர் நேரே கூறிவிடுவதால் பலருடன் மனக்கசப்பு ஏற்பட்டிருக்கிறது.

இப்படி மனக்கசப்பாகிப்போனவர்களுடன் எதிர்பாராத விதமாக நெருங்கிப் பழகியபின் அவர்கள்பற்றிய எனது கருத்தையும், என்னைப்பற்றிய அவர்களுடைய கருத்தையும் காலம் மாற்றிவிட்டிருக்கிறது.

மனித உறவுகளுக்கு முன்கற்பிதங்கள் ஆபத்தானவை.

எனது தவறுகளைத் தவறு என்று பொதுவெளியில் கூறி, மன்னிப்புக்கோரும் மனம் எனக்கு வாய்த்திருக்கிறது. வயதும், காலமும் ஆசான்களல்லவா.

தவறுகளை ஏற்பதும், திருந்துவதும், என்னையே மாற்றிக்கொள்வதும் அவசியமாய் இருக்கிறது. தவறுகளற்ற மனிதர்களுடன் உறவாடுவது என்பது எனக்குச் சிரமமானது. தினம் தினம் தவறுகளில் இருந்து கற்கும் சாதாரணமானவன் நான். இப்படியான ஒருவனால் தவறுகளே செய்யாத புனிதமானவர்களுடன் நட்பாயிருப்பதும் சிரமமானதே.

வாழ்ந்திருங்கள் புனிதர்களே!

துன்ப நினைவுகளும் சோர்வும் பயமுமெல்லாம் அன்பில் அழியும்! அன்புக்கு அழிவில்லை காண் என்றானல்லவா அந்த மீசைக்காரன்.

நிறுவனங்களுக்காக தம்மை அர்ப்பணிக்கும் மனிதர்களையும், ஒற்றுமையே பலம் என்னும் நிறுவனங்களையும் இங்குதான் கண்டேன். உண்மைத்தன்மையுடன் சமூகத்திற்காக சேர்ந்தியங்கினால் பலதையும் சாதிக்கலாம் என்பதை அனுபவித்து அறிந்துகொள்ள முடிந்ததும் இங்குதான்.

பல அரச நிறுவனங்கள், சமூக நிறுவனங்கள், வேற்றினத்தவர்களின் சமூகங்கள், விளையாட்டுக் கழகங்கள், பாடசாலைகள், மதநிறுவனங்கள் என்று பலருடனும் இந்த 10 வருடகாலத்தில் இணைந்தியங்கியிருக்கிறேன். மனமகிழ்ச்சியான நிகழ்வுகளேயே மனம் நிரம்பியிருக்கிறது.

ஒஸ்லோவின் இயற்கையை நெருங்கி அனுபவித்திருக்கிறேன். ஒஸ்லோ கடல் நீரேரி, தீவுகளுக்கான பயணங்கள், மீன்பிடித்தல், கப்பலில் பயணித்தல், மலையேற்றம், மலைப்பகுதியில் நடத்தல், பனிச்சறுக்கு, துவிச்சக்கரவண்டிப் பயணங்கள் என்று இந்நகரத்தைச் சுற்றி நேரகாலமின்றி அலைந்து, அமிழ்ந்து, ஆறியிருக்கிறேன். ஒஸ்லோவின் சுற்றுலாத்தளங்கள் உள்ளங்கை நெல்லிக்கனி.

எனது வாழ்வில் இருமுறை ஒஸ்லோ நகரத்தில் வாழ்ந்திருக்கிறேன். முதல் முறை 4 வருடங்கள், இரண்டாவது முறை 10 வருடங்கள். பல பல அனுபவங்களையும் கற்றல்களையும் தந்திருக்கிறது இந் நகரம்.

காலமானது, சஞ்சயா, தற்போதைக்கு இந்த 14 வருடங்களும் உனக்குப் போதுமானது, அங்குள்ள பெரு மக்கள் இனியாவது நிம்மதியாக இருக்கவேண்டுமல்லவா, என்றிருக்கிறது.

அது அப்படி சொன்னது மட்டுமல்லாது என்னை மத்திய கிழக்கில் 3 நாடுகளின் எல்லைப்பகுதிக்கு இடம்பெயர்த்திருக்கிறது. வேர் பிடித்து வளரவேண்டும். வளர்வேன்.

நான் வாழும் ஒரு பகுதியில் போர்நடைபெறுகிறது, மறுபகுதியில் பெரும் போர் மேகங்கள் சூழ்ந்திருப்பதால் நாட்களை எண்ணிக்கொண்டிருக்கிறார்கள், மறுபகுதியில் விடுதலைவேண்டி போராடும் ஒரு இனக்குழு. அவர்களின் பாரம்பர்ய நிலத்தில் மொழி, மதம், கலாச்சாரம் ஆகியவற்றுடன் சற்றும் பரீட்சயமின்றி வாழத்தொடங்கி ஒன்றரை மாதங்களாகின்றன. தினமும் காலையில் பாங்கோசைங்கோசையுடன் விழிக்கிறேன். அது எங்கள் ஏறாவூரை நினைவூட்டுகிறது.

இங்குள்ள மக்களின் வாழ்க்கையை ஒப்பிடுகையில் நோர்வே வாழ்க்கையை எவ்வாறு கூறுவேன். மலைக்கும் மடுவுக்குமான இடைவெளி. இல்லை, இவற்றை ஒப்பிடவே முடியாது. எனது அதிஸ்டம் நான் நோர்வேயில் வாழ்ந்தது. இப்போது இங்கு வாழக்கிடைத்தது. இதுவும் பலதையும் கற்றுத்தரும் என்பதில் ஐயமில்லை. கற்றல் அழகானது.

வறுமையினால் கழுதையில் பயணிக்கும் மனிதர்களின் மத்தியில் வாழ்வதும், ஒரு ரொட்டிக்காக காத்திருக்கும் மனிதர்களைக் காண்பது என்பதும் பலவித கற்றல்களை மனதுக்குக் கொடுக்கிறது. அதுமட்டுமல்ல, அவர்களது சுதந்திரப்போராட்டம் நசுக்கப்படும் முறையை எழுத்தில் வடிக்கமுடியாது. அத்தனை கொடுமையான வேதனை அது.

மனிதக்குழுக்களுக்கு தனித்தனியான அரச சட்டங்கள், ஊர்கள், பாதைகள், சலுகைகள், மதில்களால் பிரிக்கப்பட்ட நிலப்பரப்புக்கள். நில அபகரிப்புக் கொடுமையைப்பற்றி எவ்வளவோ எழுதலாம், 20 வருடங்களுக்கு மேலாக ஒரு குறிப்பிட்ட நிலப்பரப்பை விட்டு வெளியேற அனுமதிக்கப்படாத மக்கள் என பல அடக்குமுறைக்குள் வாழும் மனிதர்கள் இவர்கள்.

இங்கு இயங்கும் சர்வதேசத் தொண்டு நிறுவனமொன்றில் தன்னார்வலனாக இணைந்திருக்கிறேன். காலப்போக்கில் ஒரு வேலை கிடைக்கும் சந்தர்ப்பம் உண்டு. இல்லை என்றால் காலம் வேறு எங்கும் அழைத்துச் செல்லலாம், அல்லது ஒஸ்லோ முருகன் இந்த ஆசாமியை மீண்டும் தனக்கருகில் அழைத்துக்கொள்ளவும் கூடும்.

அவசர அவசர தீர்மானங்களினாலும், விடுமுறைக்காலம் என்பதாலும் நண்பர்களிடம் எதையும் பேசிப்பிரியும் சந்தர்ப்பம் இருக்கவில்லை. மன்னிக்க.

மறக்க முடியாத வாழ்வியல் அனுபவங்களைத் தந்த பழம்பெரும் கிறிஸ்டியானியா நகரத்திற்கு எனது சிரம் தாழ்ந்த வணக்கங்கள்.

Life begins at the end of your comfort zone என்பது உண்மைதானே.






அன்புக்கு அழிவில்லை காண்.